Al weken plopt 'ie te pas en te onpas op in mijn hoofd: de gedachte om weer eens te gaan hardlopen. Want dat is leuk en gezond en lekker en goed. A sane mind in a sane body, weet je wel. Yeah, right. De angst voor het onmiddellijk weer terugkeren van mijn dwangneurotische fanatisme won het tot nu toe steeds. Het eetprobleem dat zich dan direct manifesteert: o god, als ik maar niet te kort voor een training eet, en niet teveel, en wel de goede koolhydraten, en als ik maar niet te dik word. De alles of niets-mentaliteit die zich dan in al zijn lelijkheid voordoet – ik train drie keer per week, of helemaal niet; in dat laatste geval ben ik natuurlijk een enorme loser, en dus geldt het regime van drie keer per week, en niet zomaar een lullig afstandje, want ik moet wel kilometers maken. Van die dingen dus. Ja, hardlopen is echt heel leuk en gezond en lekker en goed. Toch bleef het idee me lastigvallen en telkens weer sleurde ik het zonder pardon aan zijn haren mijn hoofd uit. Oprotten, wegwezen, hup, eruit! Vandaag zei ik dat ook: hup, eruit! Maar nu tegen mezelf, nadat ik aarzelend mijn sportkleding aangetrokken had. Het was leuk en lekker en het voelde gezond en goed, dat kleine rondje rennen. Maar ik ben echt bang – asjeblieft, ik wil niet weer hardlopend de dwangneurotische vernieling in. Dit wordt één van mijn grootste uitdagingen ooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten