Groep

“Weet je wat me wel verwondert”, zegt de Rockchick, nadat ik uitgebreid heb verteld hoe ik veel te afhankelijk was van J. en welke doelen ik voor ogen heb. “Dat niemand ooit op het idee van groepstherapie voor jou is gekomen.” Onthutst kijk ik haar aan terwijl er tientallen alarmbellen in mijn hoofd oorverdovend beginnen te rinkelen. Groepstherapie? Wie, ik? Echt niet. “O, jawel hoor, dat is al wel eens bedacht”, zeg ik triomfantelijk. “Daarvoor zat ik in die intensieve behandeling in het gekkenhuis.” Maar zo’n soort groepstherapie bedoelt de Rockchick niet, legt ze uit. “De doelen die jij hebt, gaan allemaal over de interactie met anderen. Hier kunnen we er over praten, maar in een groep ben je er direct mee bezig, daar gebeurt het.” Daar heeft de Rockchick beslist een punt. “Maar in een groep val ik direct in mijn grootste valkuil”, sputter ik tegen. “Dan wil ik gelijk de liefste en de aardigste zijn, en degene van wie niemand last heeft, en die het beste haar best doet, en van wie iedereen zich afvraagt waarom ze eigenlijk in de groep zit, en met wie nooit iets mis is, en die de hele tijd aan het pleasen is.” De Rockchick verzekert me dat een groepstherapeut dat zal opmerken en dat niet laat gebeuren. Weer een punt. De herrie van de bellen is grotendeels verstomd, al ben ik er nog niet helemaal gerust op. “Ja, maar ik vind het gewoon heel erg eng, een groep”, is mijn laatste poging om het tij te keren. De Rockchick moet lachen. “Ik heb nog nooit iemand gesproken die hier binnenkwam en zei: joh, ik zou zo graag groepstherapie willen.” Matchpoint voor de Rockchick. Het is duidelijk dat ik dit potje niet ga winnen. And you know what? Ik vind 't geeneens erg.