Grens

"Ik ben niet iemand die een gat in de dag slaapt", zei ik tegen de coach. Ik had geen flauw idee waarom we mijn slaappatroon bespraken. In eerste instantie ging het gesprek helemaal niet de richting op die ik wilde. Het was verdomd hard werken om het míjn gesprek met de coach te laten zijn in plaats van háár gesprek met mij. Ondertussen hoorde ik steeds mijn eigen stem in mijn hoofd: "Ik wil dit niet, ik wil dit niet." Zeg wat je te zeggen hebt, is het motto dat ik van de coach moet hanteren. Maar dat ik dit niet wil, zei ik niet. "Waarom zeg je dat niet?", zou de coach vragen. "Waarom?" Mijn tweede leefregel moet van haar zijn dat ik geen waarom-vragen stel. Ten derde mag ik geen vragen meer beantwoorden. Hoe zich dat laat rijmen met zeggen wat ik te zeggen heb, is me volstrekt onduidelijk. Wat ik wel in de gaten krijg is dat dit coachingstraject niet samengaat met mijn gesprekken bij de Rockchick. Ik moet een grens trekken. Laat dat nou net zijn wat ik zo moeilijk vind. Ik kan toch alles? Dus. 's Nachts nestelt tante Migraine zich in bed lekker dicht tegen me aan. Telkens als ik mijn ogen open doe, wiegt ze me weer in slaap. Samen slapen we een gat in de dag. Een grens trekken? Dat is nu al het understatement van 2010, realiseer ik me als ik pas na 12.00 uur langer dan vijf minuten wakker weet te blijven. Het is de Canarische hoofdpijn die in mijn kop tekeer gaat. En dan is er een grens allang ver, heel ver overschreden.