Feestje

Pas vlak voordat de eerste gasten arriveren, slaat de nervositeit echt toe. In vredesnaam, MarsMania en een feestje – hoe heb ik het ooit kunnen bedenken? Al die tijd ben ik er rustig onder gebleven, maar nu: de zenuwen gieren door mijn buik en maag, mijn hart slaat een slagje extra en met trillende handen kwak ik wat mascara op mijn wimpers. Dat de sneeuw en het weeralarm eenderde tot misschien wel de helft van de mensen die ik heb uitgenodigd thuis zal houden, maakt niets uit. Gespannen ben ik, of er nu maar één bezoeker komt of toch nog de hele bups.
Binnen de kortste keren zit en staat de hele woonkamer vol – gelukkig, niets is erger dan een feestje dat al begonnen is zonder dat er gasten zijn. Dat je maar zit te wachten tussen al die lege stoelen en een tafel vol met hapjes, sapjes en drank. Zoals het hoort, kom ik er zelf nauwelijks aan toe om met iemand een gesprek langer dan drie minuten te voeren. Ook kom ik er bijna niet aan toe om zelf iets te drinken of om wat te eten van al die lekkernijen waarvoor ik gisteren en vanochtend in de keuken heb gestaan (en waardoor mijn voeten nu voelen alsof ik de Vierdaagse heb gelopen). Het is een gezellig geroezemoes, iedereen mixt lekker met elkaar, de hapjes vinden gretig aftrek. Al die tijd voel ik me tamelijk verlegen. Want al die mensen zijn zomaar voor mij gekomen.
Wow.