Droomland

De derde keer word ik wel zelf wakker van mijn eigen gegil. Niet dat ik direct in de gaten heb dat die bloedstollende kreet uit mijn eigen keel opwelt. Patricia Highsmith is al lang dood, toch? Anders had ze best een weekje mogen langskomen om inspiratie voor een thriller op te doen. Want dat is wat er zich vannacht weer eens in mijn onderbewustzijn afspeelde: een regelrechte thriller. Moorden. Ruzie. Ellende. Waarbij ik, as usual, de rol van machteloze toeschouwer speel die wil vluchten, die zou moeten vluchten, maar dat niet voor elkaar krijgt. Zodra ik me realiseer dat ik het zelf ben die mij heeft wakker gegild, voel ik de nachtmerrie in al mijn botten, in mijn spieren, in mijn aderen. Mijn hart gaat als een bezetene tekeer en er is geen haar op mijn hoofd die ook maar begint te overwegen om opnieuw te gaan slapen. No way. Dat durf ik niet. Dat wil ik niet. Dat gaat gewoon niet. Zo klein mogelijk opgerold wacht ik tot de wekker gaat. De douche kan de indrukken van de nacht niet van me afspoelen. Ook helpt het niet om me op mijn werk te storten: hoewel de beelden vervagen, blijft de naargeestige sfeer zich opdringen. Ik wil huilen en ook dat trekt niet weg.

En dan zijn er mensen op werk die zich afvragen waarom ik de ene dag zo lekker losjes en spraakzaam ben. En andere dagen stil en in mezelf gekeerd. Tja. Wat zal ik daar nou eens van zeggen.