Rotondes

"Toch is het een hele verbetering, die rotondes", zegt K.
Ze houdt haar blik op de weg gericht, maar de plagerige glans in haar ogen ontgaat me niet. Inderdaad, over de rotondes die we vanavond passeren hoor je mij niet klagen. Ook geef ik toe dat ik niet terugverlang naar de verkeerslichten die er eerst waren en die altijd op rood stonden. Zelfs als er behalve wij geen hond op straat was. En toch vind ik dat ze die dingen overal hetzelfde moeten maken. Kijk, de rotondes die we deze avond tegenkomen zijn logisch. Buitenbaantje voor alles dat rechts en rechtdoor gaat, binnenbanen voor de rest. Prima. Maar dan de rotondes op de route naar mijn Bowenmevrouw in N. Na er drie keer naartoe te zijn gereden denk ik dat ik het weet: in dit geval is het binnenste rondje voor rechtdoor. Tenminste, als je gewoon op dezelfde rijbaan wil blijven rijden. En dat wil ik. Dus met deze kennis keer ik na gedane Bowenzaken huiswaarts. Om er achter te komen dat er op precies dezelfde rotondes als op de heenweg, totaal andere rotondewetten gelden. Nu moet ik voor rechtdoor de buitenbaan aanhouden. Wie verzint dit? En ik heb het maar helemaal niet over de rotondes in mijn lieflijke dorpje. Die zijn zo aangelegd dat je zowel bij het oprijden als bij het verlaten ervan voorrang moet geven aan voetgangers en fietsers. Heel goed, heel goed. Alleen beweegt het verkeer zich alsnog hortend en stotend voort. Niks geen vloeiende doorstroming zoals een rotonde beoogt te bewerkstelligen.
Verbetering – kweenie.
"Hm", zeg ik.