Puzzelen

Foto: http://www.flickr.com/photos/thomashawk/64467907/

Gisteren leek het nog zo leuk. Nog nauwelijks waren we binnen of ik had 'm al zien liggen. Zoals dat hoort als je ergens op bezoek bent, viel ik niet direct aan. Sowieso lustte ik ook wel eerst een kopje koffie na de lange autorit. Toen kon ik mezelf niet langer tegenhouden en zoog de legpuzzel op tafel me naar zich toe. De uren daarna zat ik gezellig aan de grote eettafel met L. en T. te puzzelen en te kletsen. 't Was niet meer dan logisch dat ik twee dozen mee naar huis nam. En vanochtend graaide ik gretig tussen de 1500 puzzelstukjes, op zoek naar de randjes. Want je maakt natuurlijk eerst de randjes en dan de rest. En floep! Daar liet mijn inwendige toverlantaarn ineens een oud plaatje zien. Een oud, bijna vergeten plaatje van MarsMania aan het begin van dit decennium. Eindeloos zwaar depressief was ik en tot weinig anders in staat dan op de bank zitten en puzzelen. Puzzelen, puzzelen, puzzelen. Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat. Ja, maar dat was tóen, hou ik mezelf voor. Nú is het toch allemaal heel ánders. En moedig grabbel ik nog maar eens in de doos om stukjes van de rand te vinden. Ploing! Nieuw beeldmateriaal wordt opgevoerd. MarsMania, winter 2003. Het gekkenhuis kent geen kerstvakantie. Weliswaar is een groot deel van de hulpverleners afwezig, maar mijn groepsgenoten en ik moeten elke dag komen opdraven. De ruimte is versierd en wie niet beter weet zou het verdomd nog geloven ook dat we in de ultieme kerststemming verkeren. Zelfs degenen die zich altijd afzijdig houden van alles hebben zich nu op de puzzels gestort. Want alsof ons leven ervan hangt, is dat wat we doen: puzzelen, puzzelen, puzzelen. Ik staar naar de grote berg stukjes in de doos. Ik ruik de stoffige kartonnen geur. Dit leek gisteren echt nog zo leuk. Maar god, wat haat ik puzzelen.