In het koffiehuis laat de man kaarten zien aan de andere man. Hij is gekleed in een Mart Smeetsachtige slobbertrui. De andere man is van top tot teen in motorkleding gehuld; zijn integraalhelm ligt naast hem op tafel. De ene stapel kaarten lijkt sterk op een pakket tarotkaarten. Ze zien er beduimeld uit. De andere kaartjes zijn gemaakt van ziekenhuisgroen karton. Er staan teksten op. "Zo kan je dus ook je eigen tarotkaarten maken", zegt motormans. "Ja!" antwoordt de slobbertrui met van enthousiasme glanzende ogen. Mijn warme chocolademelk met slagroom wordt gebracht. "Ik voel me zó raar", hoor ik de slobbertrui zeggen. Hij kijkt met een extatische blik naar buiten. "Echt, ik voel me zó raar! Er is zóveel dat ik nog niet weet! I am – hoe was het ook al weer. I don't know, so I am?" Hij vist een notablokje uit een tas. "Nou maar hopen dat we geen bekeuring hebben", zegt hij. Hij begint hardop te rekenen. "Tweeëntwintig appeltaarten, vier cakes. Inclusief 6% btw, even kijken, €197 dus." Dan vraagt hij om de rekening. "Ik betaal de koffie en de thee", zegt hij tegen de man van het koffiehuis. "En hij" – hij wijst naar motormans- "de taart."
In de parfumerie doe ik mijn jaarlijkse kerstaankoop: een nieuwe mascara. Achter mijn rug hoor ik een kind dreinen: "Ik wil er nog één!" Als ik me omdraai om naar de kassa te gaan, zie ik het kind wapperen met de lege plastic verpakking van een roodwit gestreepte kerstzuurstok. "Ik wil meer! Ik wil er meer!" zeurt hij. "Neehoor schatje, niet meer", zegt zijn moeder, maar ze praat tegen dovemansoren. "Ik wil meer! Ik wil meer! Ik wil meer! Ik wil meer! Ik wil meer! Ik wil meer!" blijft het kind jengelen. Ik ben blij dat ik snel aan de beurt ben om af te rekenen. Als ik de winkel uitloop, hoor ik moeder zeggen: "Jij bent ook zó emotioneel."
't Is de dag voor Kerst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten