Gekte

Dat krijg je ervan als je een verjaardagsfeestje organiseert. Dan gaan de mensen die je hebt uitgenodigd vragen wat je wilt hebben. En terwijl ik als kind zonder enige schroom lange verlanglijsten opstelde, vind ik het nu tamelijk gênant om welk wensje dan ook te uiten. "Een boek is toch altijd wel goed", zegt K., maar zo eenvoudig is dat niet. Ik heb namelijk zo mijn ideeën over wat ik een goed boek vind en wat niet. En dat geldt niet alleen voor boeken. Maar om nou de hele zaak tot aan ISBN-nummer of streepjescode toe te regisseren - ik ga uiteraard niet laten merken dat ik eigenlijk wel een controlfreak ben. Maar om er helemaal geen invloed op uit te oefenen: best wel een beetje eng, toch. Ondertussen vraag ik me af wanneer de paniek voor mijn eigen partijtje toeslaat. Want dat hoort er toch bij als ik een sociaal ditje of datje afspreek? Het zou zomaar kunnen dat er over anderhalve week 32 mensen in mijn huis staan, voor míj. Dus waar blijft de angst, waar blijven de zenuwen, waar blijven de rode plekken in mijn nek, waar blijven de tranen en waar blijft de neiging om de boel nu, direct en onmiddellijk maar weer af te blazen?
Mijn gekte bereikt nu echt het toppunt. Ik ga een feestje geven en ik heb er zin in.