Diner

Het was geen vraag of verzoek of wens, maar een voldongen feit: "Wij nemen jullie mee uit eten." Wel mochten wij de datum kiezen, op voorwaarde dat het spoedig zou zijn. We mochten ook zeggen waar we wilden eten. Het restaurant dat ik koos werd echter afgekeurd alsof ik de Febo had genoemd. We mochten niet op eigen gelegenheid naar het restaurant toegaan. Of zij kwamen ons ophalen, of wij moesten hen ophalen. Deze ongemakkelijke constructie wisten we op het allerlaatste moment ongedaan te maken. Nerveus betraden mijn ouders het etablissement. Mijn vader keek onthand toe hoe een medewerkster ons uit onze jassen hielp nog voordat hij dat had kunnen aanbieden. Mijn vader bleek ergens in de loop der jaren te hebben gemist dat je de mevrouw die serveert niet meer met juffrouw aanspreekt. De ober zou hij liefst garçon noemen, maar daarvan wist hij wel dat dit niet gebruikelijk is. Dus werd het "Ehm...?" als hij de snotverkouden jongen iets wilde vragen. Het gesprek kwam pas op gang toen K. het glas wijn van mijn moeder omgooide. Waarop mijn moeder zich uitputte in verontschuldigingen: het was beslist haar schuld, want zij had het glas al opgepakt nog voordat mijn vader een toost had uitgebracht en daarna had ze het één centimeter van de oorspronkelijke plek teruggezet. Mijn vader bleef er zijn spijt over betuigen tegenover Juffrouw en Ehm. Maar zijn grootste zorg was of er wel een nieuw glas wijn zou komen zonder dat deze in rekening werd gebracht. Toch viel het al met al best mee. En voorlopig ben ik er weer vanaf.