Amsterdam

Foto: http://www.flickr.com/photos/careyprimeau/2185009386/

Mijn eerste echte baan was bij een jeugdzorginstelling in Amsterdam. In een groot, vier verdiepingen tellend pand in Zuid was het de bedoeling dat ik acht kinderen tussen 8 en 18 jaar orde, structuur en regelmaat bood en ook nog wat aandacht, een luisterend oor en een warm hart. De kinderen waren stuk voor stuk wegens onhoudbaar gedrag uit huis geplaatst - op twee kleine meisjes na die geen Nederlands spraken, wiens vader achter de tralies zat en moeder met de noorderzon vertrokken was. Officieel was er een mevrouw om boodschappen te doen en te koken. Officieel was er ook een mevrouw om schoon te maken, te wassen, te strijken en om de bedden te verschonen. In de praktijk waren die dames er niet. Er was nauwelijks geld en de dichtstbijzijnde supermarkt was een Albert Heijn die zich had gespecialiseerd in delicatessen. Mijn werkdagen werden maandelijks in een rooster bepaald en een dienst, waarin je wegens personeelsgebrek altijd alleen was, duurde 24 uur. Vooraf was ik zo nerveus dat ik niet sliep. Ter plekke sliep ik niet vanwege de steeds langsrammelende trams en de verantwoordelijkheid voor die acht kids in dat grote huis. Op de route van de instelling naar het station, die ik te voet of soms op een krakkemikkige fiets aflegde, kwam ik door een tunneltje waar een zwerver woonde. Eén keer heeft hij me aangevallen. Altijd voelde ik zijn dreigende aanwezigheid. Ik diende mijn eerste jaar uit en zei dat ze mijn contract niet hoefde te verlengen - als ze dat al hadden gewild. Nog heb ik nachtmerries over dat jaar. Ik was pas 23 en zelf nog een kind. Sindsdien heb ik het niet zo op Amsterdam. Toch laten K. en ik ons daar niet door weerhouden. Wij gaan er een weekendje tussen uit. Naar Amsterdam.