Tante

Opa heeft een geweldig idee. Op gebiedende toon roept hij zijn kleindochters bij zich. Dat is grappig, denkt opa, om zo gek streng tegen ze te doen. De kleindochters twijfelen. Hebben ze iets verkeerd gedaan? Hadden ze Barbie Mariposa niet moeten noemen toen oma eindeloos doorpraatte over vlinders? Hadden ze niet zo hard moeten lachen toen opa stomme dingen zei over Fristi, toen ze dat te drinken vroegen? Krijgen ze straf? Gedwee gaan ze bij opa op de bank zitten. "Nu moeten jullie eens opletten", zegt opa. Met wijdse gebaren pakt hij de telefoonhoorn op en toetst een nummer. De kleindochters giechelen een beetje. Denkt opa dat ze niet weten wat je met een telefoon moet doen? Opa praat  in de telefoon alsof hij Sinterklaas is die uit het Grote Boek voorleest. Dan drukt hij de hoorn tegen het oor van de oudste kleindochter. Hij geeft haar instructies. Aarzelend kijkt ze naar hem en dan naar haar zusje. Ze snapt het niet helemaal. Ongeduldig zegt opa nog een keer wat ze moet doen. "Dag tante MarsMania", hoor ik mijn oudste nichtje met een timide stemmetje zeggen. Een korte stilte. Dan wordt de telefoon tegen het oor van het andere kleinkind geduwd. Ze draalt totdat ze een por in haar zij krijgt van haar oudere zus. "Zeg dan!" sist zus. "Dag tante MarsMania", zegt het jongere nichtje. Wat klinkt ze kwetsbaar. Ik hoop dat ze niet de kieteldood krijgen.