Water

Er is iets met K. en mij en water, de laatste tijd. Misschien begon het met onze kleine ergernis over meneer T. die het presteerde om zijn gazonnetje van pakweg 3 x 3 meter twee uur lang intensief te besproeien. Wat een verspilling van water, mopperden we. Tijdens onze rondreis door zinderend heet Noord-Griekenland was elke ochtend de vraag: hebben we nog water nodig voor onderweg? Terwijl we ondertussen een bijzonder waterrijk gebied doorkruisten. Op Skopelos viel het water met bakken uit de hemel – een vreemde gewaarwording als je bij elke kraan briefjes ziet hangen om alsjeblieft zuinig met water te zijn wegens aanhoudende droogte. Een Griekse dame die we op onze laatste vakantiedag vanuit een klooster een lift gaven, de dag na onze verhuizing naar een niet-lekkend huisje, vertelde dat er de afgelopen drie maanden geen druppel regen gevallen was. In het kader van kranen die niet meer dicht gedraaid wilden worden, zoals K. ondervond in ons vervangende onderkomen op Skopelos, troffen we ook thuis een halsstarrige kraan aan. Hij druppelde niet slechts een beetje, maar hij bleef gewoon lopen terwijl hij toch echt dichter dan dicht gedraaid was. De enige oplossing was om de hoofdkraan dicht te draaien en de loodgieter te bellen. Ondertussen, las ik vanochtend in de krant, moeten Kenianen in het dorpje Gakong in een tien meter diepe, met de hand gegraven put afdalen in de hoop daar nog een emmertje met water te kunnen vullen. Ik stopte een flesje bronwater in mijn tas en fietste door de regen naar mijn werk.