Tommy

Een belangrijk, zo niet wezenlijk bestanddeel is toegevoegd aan de vakantiestapel: de boeken. Zes in totaal nemen we er mee. Ik heb eens in één week vijf boeken gelezen, dus het aantal van zes voor twee weken is niet overdreven veel. Toen we nog op de fiets op vakantie gingen en ieder niet meer dan elf kilo bagage meenamen, was het boekenrantsoen slechts één exemplaar. Dramatisch als je dan precies het verkeerde uitkoos. Een Engelstalig boek over een vrouw die op de fiets door één of andere woestijn trekt, terwijl je zelf langs de Bretonse kusten peddelt en probeert je in het Frans verstaanbaar te maken - dat werkt dus niet. In Griekenland luistert het minder nauw. Alleen vind ik het dan weer saai om de hele vakantie over één boek te doen, zoals ik vorig jaar ontdekte toen ik mezelf met een iets té dikke pil van Murakami had opgezadeld. Ondertussen probeer ik nu door een boek heen te komen dat geen enkele indruk maakt. Iedere keer als ik het opensla vraag ik me af waarover het ook al weer ging. Maar ja, het is de nieuwe Tommy Wieringa, dus dat moet wel goed zijn. Dacht ik. Na 196 pagina's vraag ik me nog steeds af waar dit boek over gaat. Ik schijn ervan doordrongen te moeten worden hoeveel Tommy weet over kunst, over de oudheid, over klassieke muziek. Beeldspraak in elke zin. Al meerdere keren heb ik geprobeerd uit te rekenen in welke tijd het verhaal speelt. Als 18-jarige heeft de hoofdpersoon een computer en een mobiele telefoon. Twaalf jaar later begint het verhaal als de hoofdpersoon een telegram krijgt (een telegram? bestaat dat nog?). Twaalf jaar geleden had slechts een handjevol mensen een mobieltje - ik denk niet dat een 18-jarig joch in een Engels gehucht één van de uitverkorenen was. En zo worstel ik me ergerend voort. Toch lees ik door. Want ik slaap er heerlijk op.