Feest

Het vijfde mailtje. Eerst kwam er één van mijn ouders. Die bestond uit een aantal onafgemaakte zinnen, maar de boodschap was niettemin duidelijk: of ik acte de présence kom geven op het jaarlijkse familiefeest. Het tweede mailtje, de volgende dag, was ook van mijn ouders met dezelfde boodschap, maar totaal anders verwoord. Alsof het eerste mailtje nooit had bestaan. In de bekende bewoordingen van mijn vader las ik iets over exquise delicatessen, en groots evenement. En ik hoorde hem in gedachten briesen achter zijn pc: verdomme, waarom moet dit ook allemaal, dat gezeik. Mijn vader houdt niet van de familie van mijn moeder en dat is wederzijds. Overigens houdt mijn moeder niet van de familie van mijn vader en ook dat is wederzijds, maar dat terzijde. Vervolgens kwamen er drie e-mailtjes van tante M. De eerste twee berichten voorzien van groepsfoto's van het eerste familiefeest ooit, dat naar verluidt 25 jaar geleden plaatsvond. Het is de enige keer dat ik er bij ben geweest, maar ik kan mezelf op de foto's niet ontdekken. Vaag staat me bij dat ik me in opperste staat van ongemakkelijkheid en verlegenheid ergens in huis heb teruggetrokken. Ik had ook trouwens niets met mijn 21 neefjes en nichtjes, en zij niet met mij. Ik ben er niet mee opgegroeid, ik heb ze in mijn kinderjaren slechts op zeer onregelmatige basis gezien – als het één keer per jaar was is het veel. En allemaal waren ze jonger dan ik. En ook toen al haatte ik dergelijke bijeenkomsten, waar je met een grijns op je gezicht gebeiteld moet rondlopen en doen alsof alles goed is. Toen was er helemaal niets goed, ik was doodongelukkig en ondertussen hingen broer 1 en mijn vader de getapte jongens uit op dat feest en was mijn moeder zo reuze leuk met broer 2. Sindsdien heb ik elk jaar verstek laten gaan.
Ik tuur naar de foto's op zoek naar mezelf. En het breekt mijn hart dat blijkbaar niemand die kleine schuchtere MarsMania miste toen de foto's werden gemaakt.