Muziek

Als ik 's ochtends wakker word, schalt er een liedje door mijn hoofd. En ik realiseer me dat ik datzelfde liedje vannacht ook hoorde in een droom. Toen kon ik het niet thuisbrengen. Nu wel. "Hier is een bloemetje voor jou..." Stichting De Zonnebloem. Voor chronisch zieken en gehandicapten. Ik grapte gisteravond nog, toen ik de tv-spot zag: "Zal ik ook een gezellige vrijwilliger vragen van De Zonnebloem?" Want laten we eerlijk zijn, ik ben ook chronisch ziek. Tenminste, ik heb niet de illusie dat ik ooit de blije stabiliteit zelve zal worden. De hoofdprijs is volgens mij niet meer labiel zijn en een zekere mate van tevredenheid. "Een bloemetje voor jou..." Gistermiddag heb ik zitten prutsen aan een webpagina over een regeling voor chronisch zieken en gehandicapten. En dat kwam vannacht en vanochtend blijkbaar allemaal samen in mijn hoofd. "Een bloemetje voor jou..." Ach, het is best een vrolijk liedje. Het doet me er bovendien aan denken dat ik nog even bloemen wil halen voor S. In de krant lees ik een artikeltje over een onderzoeker die bezig is een medicijn te ontwikkelen tegen posttraumatische stress stoornis - het vervaagt de angstige herinneringen, heel kort door de bocht gezegd. Kom maar door met die pillen, denk ik. "Een bloemetje voor jou..." En als het me dan ook helpt om in het hier & nu niet steeds aan mezelf herinnerd te worden, des te beter. Dat lijkt trouwens op een advies dat ik vaak krijg: dat ik er niet zoveel mee bezig moet zijn. Direct wordt in de jukebox in mijn hoofd de plaat gewisseld. "Come on now, who do you, who do you think you are? Hahaha..." Het is echt opmerkelijk hoe makkelijk men dat soort raad geeft als er sprake is van een psychisch ditje of datje. Iedereen zou me voor gek verklaren als ik zoiets zou zeggen tegen iemand met hoge koorts. "Niks van aantrekken, gewoon doorgaan, leuke dingen doen." "Who do you, who do you think you are? Hahaha! I think you're crazy, just like me..." Dat is nog eens een lekker liedje voor in mijn labiele hoofd. "I remember, I remember when I lost my mind (...) Even your emotions have an echo in so much space..."