Gaas

Foto: Schilderij van Micha Patiniott, "Loud shirt", 2007, olieverf op doek, 70x90 cm

Hond accepteert lijdzaam dat de wandelingen niet verder gaan dan het einde van de straat en terug. Binnenshuis is mijn leven beperkt tot een hoekje van de bank. 's Middags lijkt mijn oor in niets nog op een oor. Tijd voor de weekenddokter. De wachtkamer is een houten, tochtige barak. De patiënten loeren stiekem naar elkaar om te beoordelen wie er het meest ernstig aan toe is. Ik lees de tekst die op de emmer naast mijn stoel staat: "Braken? Hierin, als het kan!" De lange, dunne dokter voert mij uit de barak een verpleeghuis in, langs het mortuarium, de ziekenkamer, de bezoekersruimte en een Friese staartklok. Ik moet rennen om hem bij te houden. Mijn oor hoeft hij nauwelijks van dichtbij te zien om vast te stellen wat er loos is. Hij propt er een aanzienlijk stuk gaas in dat doordrenkt moet worden met antibiotische druppels. En daarbij moet ik ook antibiotica slikken. De apotheek van dienst huist in een zeecontainer. Ik ben de enige klant. Als je zou moeten wachten, kan je plaatsnemen in een tuinstoel met daarop een roze- en groenkleurig kussen. Ik stoor tijdens de ontknoping van het programma "Hoe schoon is jouw huis?". Binnen de kortste keren sta ik buiten met een doosje, een flesje en een bijsluiter van vijf pagina's. De ambulancebroeder staat nog steeds rokend naast zijn voertuig te wachten op actie.