Karnemelk

Eigenlijk was het wel vreemd, realiseer ik me nu pas. Toen ik in het gekkenhuis zat - nouja, daar zat ik niet echt, ik kwam er alleen maar drie of vier dagen per week, en dat heette dan een intensieve dagbehandeling, maar echt, de groep van de Rockchick & Co, die anderhalve uur per week, die is intensiever dan dat anderhalf jaar intensieve dagbehandeling bij elkaar - dus toen, in die tijd en op die plaats kwam ik haar weer tegen.  Zij die altijd naar karnemelk rook en vettig ongewassen haar had. Zij met die lange moeder die een ding op de kast had liggen "dat ze moest gebruiken als ze niet meer kon ademen", zo luidde de uitleg. De moeder vond ik daarom bijzonder beangstigend, aangezien die dus blijkbaar zomaar zonder meer voor dood kon neervallen. De moeder rook ook naar karnemelk. Zij met die oudere broer waarmee ze het goed kon vinden, een voor mij onbegrijpelijke situatie, maar die wel een beetje niet goed was, zo werd me duidelijk gemaakt. Wat eraan scheelde weet ik niet, en hij zat gewoon bij mij op de lagere school, net als zij trouwens, en dat is waar ik haar van kende, toen ik haar in die intensieve dagbehandeling pardoes tegen het lijf liep. En niks zei. Nouja, ik zei haar wel gedag. Anderhalf jaar lang. Drie of vier keer per week. Ze zat in een andere groep. Dat wel. Maar toch. Ik had best een praatje kunnen maken. En ik deed dat niet. Eigenlijk wel vreemd, denk ik nu.