Ik maak me er nu al ongerust over: of het weer zo dramatisch zal aflopen.
Vooraf was iedereen er dol op, overal zag je ze, iedereen wilde ze hebben. En het bleef goed gaan zolang het met onze jongens goed ging. Fier prijkten de leeuwtjes op menig auto, de oranje, rode, witte of blauwe manen wapperend in de wind. Op fietsen. Op computers op kantoor, in vensterbanken. En toen verloor Nederland. Het moet daags daarna zijn geweest dat K. en ik vanuit Anna Paulowna naar huis reden. Overal zag je ze, niemand wilde ze nog hebben. Ik weet niet meer hoeveel afgedankte, boos weggegooide leeuwtjes ik langs de snelweg zag liggen. Ik weet nog wel dat het een heel, heel droevig beeld was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten