Een doel was om ruimte in te durven nemen. Om zichtbaar te zijn. Mezelf te laten zien.
Een doel was ook om te praten over wat zich in mijn leven heeft afgespeeld. Over de pijn.
Volgens de Rockchick & Co moet kan ik het tweede doel gebruiken om mijn eerste doel te bereiken. Dat klonk oorspronkelijk tamelijk plausibel. Maar bij nader inzien: niet als dat betekent dat acht mensen er iets van gaan vinden. En als ze dan gaan zeggen hoe zeer ze dat herkennen. Het gaat me niet om wat men ervan vindt. Het gaat me niet om wat men herkent.
Het gaat erom dat ik nog steeds struikel over die ouwe zooi. Dat die ouwe zooi nog steeds teveel zeurt. En zeer doet. De groepsgenoten hebben geen aanwijzingen om daarmee om te gaan. Dat is wel wat ik van een therapie verwacht. Dat ik dat leer.
Voor mij is het duidelijk. Nu nog voor de Rockchick & Co.
Maar eerst een dag rust. Stoppen met telkens huilen. Tegen de zachte warmte van Hond aankruipen. Bijkomen. Ontchaosen. En koffie met een dikke kraag warme opgeklopte melk.
3 opmerkingen:
Misschien is dit wel wat je leert. Een dag rust. Tegen de zachte warmte van hond aankruipen. Bijkomen. Ontchaosen. Koffie met een dikke kraag warme opgeklopte melk. Huilen. Vertellen. Zichtbaar zijn.
Misschien is dat hoe je om gaat met ouwe zooi.
@Reiziger Misschien wel. Alleen mis ik in deze reeks wel het begrip van (een deel van) de groepsgenoten. Het gevoel dat nu overheerst is dat ik heb zitten lullen als brugman, verantwoording heb afgelegd voor hoe ik me voel en dat mijn twijfel nog even groot is. Zo niet groter. Dus ergens klopt er iets nog niet.
Ik begrijp wat je zegt. Da's inderdaad scheef.
Een reactie posten