"MarsMania, je bent zo stil", zegt Co vijf minuten voor tijd. De Rockchick is op vakantie. "Had je nog iets willen zeggen?"
"Neuh, er is niks", mompel ik. "Ik ben alleen maar heel moe. Ik kan me nauwelijks concentreren."
Het is geen smoesje. Aan het eind van elke zin die mijn groepsgenoten zeggen, ben ik kwijt hoe ze begonnen. Het enige dat ik telkens opvang is "zeg maar" – het lijkt het stopwoord van de hele groep te zijn. Zelf een gedachte onder woorden brengen, een zin formuleren: er is geen beginnen aan. Ook in mijn eigen hoofd raak ik telkens het spoor bijster.
Maar de hele waarheid is het ook niet. Natuurlijk heb ik me, zoals elke week, vooraf afgevraagd of ik het ergens over wilde hebben. En ja, naast al die zaken waarvan ik me afvraag of en hoe ik die in vredesnaam ooit allemaal te berde kan brengen, stak er vandaag één onderwerp met kop & schouders boven uit: mijn werk. Mijn werk tussen mensen die elke verandering per definitie zien als iets dat sowieso ingewikkeld is, onuitvoerbaar zelfs, bedreigend misschien. Nooit als verlichtend. Of als makkelijker. Mensen die krampachtig vasthouden aan wat ze kennen, zonder te onderzoeken of het onbekende misschien net zo goed is, of beter zelfs, maar het wel hartgrondig afkeuren. Als ik hierover nadenk, dan stroomt alle energie pffft! uit me weg en wil ik alleen maar huilen. En dat doe ik dan ook, bijna dan, als ik onderweg ben naar de groepssessie van vandaag. Om daar eenmaal aangekomen te denken: laat ook maar. Wat maakt 't uit. Vergeet het. En zeg ik helemaal niets. Ook niet als anderen over hun werk praten.
Nee, niet zo verstandig. Eigenlijk nogal à la de mensen op mijn werk.
Volgende week weer nieuwe kansen. Zeg maar.
3 opmerkingen:
'Zeg maar' en 'eigenlijk' zijn vreselijke stopwoordjes. Je geeft je mening, maar door zo'n toevoeging geef je meteen aan dat er getwijfeld mag worden. Dat jouw mening niet zo belangrijk is. Je zegt iets, maar ontkracht het al in dezelfde zin. Gek eigenlijk, dat zoiets, zeg maar, een collectief stopwoordje wordt...
Jij werkt ook wel bij uitstek op een plek waar het moeilijk is om dingen te veranderen....ik ook by the way en heb mede daarom een andere baan. Wel weer bij een zelfde soort instelling. Zijn we zelf onverbeterlijk?
@Jooper Helaas ben ik zelf iemand die nogal snel stopwoordjes of modezinnetjes overneemt - kennelijk werkt het zo dat als je iets maar vaak genoeg hoort, het vanzelf binnendringt in je eigen vocabulaire.
@Maz Onverbeterlijk zou ik niet zeggen. Ik denk eerder dat ik anders in elkaar zit dan de meeste van mijn collega's. En de vraag is: hoe daarmee te dealen?
Een reactie posten