Ergernissen

Het blijft één van mijn grote ergernissen, al bezweert iedereen me ofwel dat ik er niet zo’n punt van moet maken ofwel dat het allemaal goed bedoeld is. Ik heb het erover dat de meeste mensen ervan uitgaan dat het dús goed met je gaat als je er verzorgd uit ziet, lacht, een baan hebt, vrienden hebt, buiten de deur komt. Ik lees het in een mailtje op werk dat ik van iemand krijg nadat ik ben langs geweest om mijn nieuwe collega voor te stellen: “Je ziet er goed uit, dus het gaat zeker ook goed met je?” Ik hoorde het op de radio in het verslag over de Friese vrouw die haar baby’s direct na de geboorte heeft gedood: “Ze functioneerde normaal. Ze werkte, ze ging uit, ze was zeer populair in het dorp, ze zag er leuk uit.” En ik loop er opnieuw tegen aan als ik een dramatisch verhaal lees over een jonge, succesvolle roeier die zichzelf doodde: “Hij was heel gelukkig”, zeggen zijn ouders en zijn vriendin. “Hij was groot en sterk en succesvol.” Maar ze zeggen ook dat hij heel onzeker was, op school gepest werd omdat hij huilde als hij een slecht cijfer haalde, hij kon nog geen spelletje ganzenbord spelen omdat hij niet tegen zijn verlies kon, hij kon niet omgaan met zijn emoties, pas op de roeivereniging leerde hij echte vrienden kennen en hij was zeer perfectionistisch. En op een dag stak hij, stoned, volslagen onverwacht, tijdens een hevige paniekaanval, een mes in zijn hart en was binnen een minuut dood.

Je kunt succesvol zijn en mooi en sterk en een doorzetter. En tegelijkertijd kan je doodongelukkig zijn. Het is blijkbaar moeilijk te bevatten.