Er zit ritme in die moodswings van mij. Wat in die zin prettig is dat opzichtig uit de maat swingende mensen voornamelijk voor hilariteit zorgen. Daar zit ik niet op te wachten. Dus als ik dan toch heen en weer moet slingeren van stemming naar stemming, laat dat dan in vredesnaam maar op de maat zijn. Al moet ik daar wel bij zeggen dat die maat me allerminst bevalt.
Het begint bij het wakker worden. Het zwaarste moment van de dag. Doorgaans word ik wakker met het gevoel dat er een colonne legertrucks over me heen gereden is. Zie dan maar eens fris & fruitig je bed uit te komen. Soms ben ik min of meer uit de kreukels tegen de tijd dat ik heb gedoucht. Vaker duurt het langer, maar tussen 9 en 10 uur ben ik vrijwel altijd in een enigszins acceptabele stemming aangeland. Dat houd ik vol tot een uur of 12: dat is het tijdstip voor een mini-dipje. Mag eigenlijk geen naam hebben. Zeker niet in vergelijking met de instorting die dagelijks rond 15.00 uur gepland is. Wat ik ook doe, waar ik ook ben: ik wil alleen nog maar in elkaar kruipen en me in een hoekje verstoppen. Een uur duurt dit diepe dal. Een heel ontzettend enorm verschrikkelijk lang uur. Doodmoe ben ik daarna. Wat het moeilijk maakt om weer op de been te raken. Soms lukt het. Vaak niet. Hoe dan ook zijn de avonden wel te doen: het einde is in zicht. Is het eenmaal bedtijd, dan is mijn stemming meestal optimaal.
Ik had veel beter een spitsurenabonnement kunnen bestellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten