Ik zat in de klas bij een meisje dat altijd glimlachte. Wat er ook gebeurde, of ze nou belachelijk gemaakt werd door klasgenoten of de wind van voren kreeg van een docent: als een ware Mona Lisa glimlachte ze alsof haar leven ervan afhing. Ik vond het maar raar, toen. Wist ik veel dat ik jaren later precies hetzelfde zou doen. Iedere dag weer springt onze brisk & shiny MarsMania tevoorschijn - die in feite op het moment niets liever wil dan uitstappen uit die maar voortdenderende trein van het dagelijks leven. Ik wou echt dat ik even niets hoefde, geen baas die me op werk verwacht, geen hond die uitgelaten moet worden, geen boodschappen doen, niets, niets, gewoon helemaal niets. Alleen maar even zijn zoals ik ben, zonder al die poespas eromheen. En later pak ik om weer door te gaan het boemeltreintje wel dat op z'n dooie gemak op elk stationnetje stopt.
Ziehier mijn gedachten vanaf een uur of 5 uur 's ochtends.
Aan Mona Lisa vroeg ik eens waarom ze altijd, ondanks alles, glimlachte. In haar ogen zag ik hoe schrik en ergernis over mijn vraag elkaar afwisselden. Maar ze haalde slechts haar schouders op en antwoordde, uiteraard glimlachend, met een wedervraag: "Waarom niet?"
Het is 6.10 uur en de wekker gaat af. En hoe somber of verrot ik me ook voel: zodra ik opsta valt dat verdomde brisk & shiny harnas over me heen. Kan iemand me vertellenof hoe ik ooit zonder kan?
Het is 6.10 uur en de wekker gaat af. En hoe somber of verrot ik me ook voel: zodra ik opsta valt dat verdomde brisk & shiny harnas over me heen. Kan iemand me vertellen
1 opmerking:
Veroordeel het niet te hard. Het is een deel van je geworden en ook je redding. Ik kon me er vreselijk kwaad over maken, maar sinds ik accepteer dat het een stuk van mij is, heb ik er vrede mee. Maar ik luister wel goed. Als ik te brisk&shiny raak, gaat het niet goed en trek ik me terug. Die grens moet je in de gaten leren houden... en de hapto heeft mij daar heel goed bij geholpen. Had jij die ook wel eens gehad?
Een reactie posten