Kortjakje

Vorig jaar rond deze tijd begon het. Eerst had ik het nauwelijks in de gaten. Het leek alleen maar alsof in alles wat ik dronk een schep suiker zat, terwijl de smaak van etenswaren afgevlakt was. Pas toen de vieze smaak in mijn mond zo hevig was dat ik er zelf misselijk van werd, begon ik te denken dat er iets niet goed was. Na wat googelen kon ik al snel met een beschuldigende vinger naar de bètablokkers wijzen: bètablokkersàdroge mondàschimmelinfectie. Sceptisch hoorde de huisarts me aan. "Kan niet", oordeelde ze, maar desondanks kreeg ik een spulletje mee. Een gel voor in mijn mond die pijn deed aan mijn tanden, waarvan ik moest kokhalzen en die niet hielp. Of wel? Op vakantie in Griekenland had ik toch nergens last van? Inderdaad deed de kwaal zich voornamelijk voor op werkdagen - in het weekend zwakte het af. Kortjakje nieuwe stijl. Stress, dacht ik. Zenuwen. Spanning. De bètablokkers had ik uit mijn leven gebannen, dus de theorie van de droge mond kon ik ook deleten. Veel drinken, dacht ik. Water. Water helpt bij alles. Het hielp niet. Integendeel. Het is de koffieautomaat op werk, dacht ik. Ik beperkte mijn gebruik ervan zoveel mogelijk. Hielp niet. Het is onze eigen koffie, dacht ik toen. Je wordt een beetje wanhopig, op den duur. Tenminste tien verschillende tandpasta's probeerde ik. Allerlei merken kauwgom. Mondwatertjes. Andere tandenstokers. Nog vaker flossen. Van alles. Niets hielp. Ondanks tapte ik een aantal dagen geen water uit de koeler op werk. Het deed zich toevallig zo voor. Toen ik er toch weer eens een flesje onder stak viel het me op: hoe vies het kraantje was. Vettig bruin. Gadver. Sindsdien drink ik leidingwater. En is er met mijn mond niets meer aan de hand.