Hardlopen

Er zijn van die dagen die beslist veelbelovend beginnen. Neem vandaag: ik werd wakker om 11.01 uur en overwoog voor de gein om dat nog even op te rekken tot 11.11 uur – hoewel 11.01 uur een tijdstip is dat al ruimschoots een vermelding in mijn eigen persoonlijke Guinness Book of Records waard is. 

Zo'n dag dus waarop je uitgeslapen wakker wordt, waarop je ontspannen ontbijt, koffie drinkt, de krant leest, Hond uitlaat, wat sublieme ideeën krijgt en verder maar wat aanrommelt. En dan verander je onaangekondigd en van het ene op het andere moment van een fris & fruitig type in een katterige heks. Het kan vanwege een vraag van K. geweest zijn. Een te impulsief aangemaakt Hyvesaccount waar je niet zo makkelijk van af komt. Eén keer teveel het getoeter op een vuvuzela horen. Weer een regenbui. Maar evengoed kan het volslagen uit het niets komen, dat mijn stemming radicaal omslaat. En dat ik alleen nog wil gillen en alles om me heen kort & klein wil trappen. 

Zo'n dag dus dat ik mezelf echt niet kan volgen. Zoals ook Twitter fijntjes opmerkt, als ik het tóch probeer: 'Oh dear, you can't follow yourself!"

Gelukkig kun je op dit soort dagen altijd nog een stukje gaan hardlopen.