Bier

Nee, al te best voel ik me niet (kom op MarsMania, vertel eens iets nieuws). Toch zit ik gewoon weer achter mijn bureau op de eerste verdieping van het plakbandkantoortje. Te doen alsof mijn neus bloedt. Al mijn grenzen glashard ontkennend. Lichamelijk ongemak negerend. Ik. ga. gewoon. naar. werk. Punt. uit. In de groep van de Rockchick & Co ben ik wat dit betreft niet de enige. Bijna allemaal doen we ons tegenover anderen beter voor dan we ons voelen. Luidkeels roepen we dat het goe-hoed gaat als buren, kennissen, vrienden, familieleden en collega’s informeren naar ons welzijn. Wij voelen ons prrrrrrrrima, en tot ziens maar weer. Onze leidinggevenden weten niet dat we een fors aantal littekens op onze ziel hebben. Tot welke bijna onontwarbare knopen dat in onze hersenen leidt. Hoeveel strijd we dagelijks leveren om te functioneren. Want we willen niet dat ze ons als zielenpieten gaan beschouwen. Als patiënten die je moet ontzien. Dus wat doen we als we ons eigenlijk te beroerd voelen om te werken? We gaan gewoon werken. Want anders moeten we ons ziek melden. En wij willen niet ziek zijn. Wij willen beter worden.
Vanochtend vroeg zag ik een keurig in pak gestoken man. Met een lederen aktetas onder zijn arm geklemd haastte hij zich naar de trein. Ondertussen slobberde hij razendsnel een halveliterblik bier leeg. Die man is er pas echt niet al te best aan toe.