Thuis

Jas uit, sjaal af, vestje uit, riem uit: het blijft toch altijd een hele verkleedpartij, zo'n vliegreis. En dan waren wij nog snel met inchecken en door de beveiliging gaan. Voor ons in de rij bij de incheckbalie stond een stel met een klein baby'tje. Niet alleen gaven ze een stuk of zeven koffers af, maar ze wilden ook een kinderwagen en een maxi cosi meenemen. En dat mocht niet zomaar. Nee, die moesten ze in transparante plastic zakken stoppen. De maxi cosi gleed daar zo in. De kinderwagen bleek, na verschillende mislukte pogingen, echt niet te passen. Geduldig en glimlachend hield de baliedame bij het demonteren ervan. Ondertussen moest ik steeds nodiger naar de wc – maarja, als je eenmaal bijna aan de beurt bent…

Ook de andere incheckbalie werd door een ingewikkelde passagier bezet gehouden. Deze man wilde iets met een hondenriem. Hij zwaaide ermee boven zijn hoofd; het was er zo één die je kunt uitrollen. Telefoontjes werden gepleegd, computers geraadpleegd, overleg gevoerd. Hèhè.

De wc's op het vliegveld zijn trouwens smoezeliger dan in het gemiddelde Berlijnse cafeetje.

PS In de bus die ons naar het vliegtuig bracht stond naast mij een kerel die de hele tijd wat voor zich uit prevelde. "Loca" was getatoeëerd op de vingerkootjes van één van zijn handen. Tussen een heleboel andere tattoos. Ik vroeg me af of hij echt gek was. Ik vroeg me af of ik bang moest zijn. Maar we waren ook in het gezelschap van Geert Mak.