Gruwelijk

"Gaan jullie eigenlijk iets doen?" vraagt K. over het feestje waar ik naar toe ga.

"Kweenie", zeg ik.

"Is er een slecht weerprogramma?" vraagt K. met een blik naar buiten: het regent pijpenstelen.

"Ik weet het niet", zeg ik.

"Komen er mensen die je kent?"

"Weet ik veel", zeg ik.

"Hoeveel mensen komen er eigenlijk?" vraagt K.

"Geen idee", zeg ik.

"O", zegt K.

"Jij zou het allemaal gevraagd hebben hè?" vraag ik.

"Ja", zegt K. "Natuurlijk."

"Hm", zeg ik. Duizend-vragen-mevrouw, noem ik K. weleens.

"Jij neemt de dingen gewoon maar aan", zegt K. Ik twijfel. Is dat zo? Ik omschrijf mezelf graag als nieuwsgierig.

"Maar zo heb jij dat ook van huis uit meegekregen", voegt K. toe. Gruwelijk nieuwsgierig moet je zijn, zei een docent in een cursus ooit. Inderdaad werd dat vroeger niet gewaardeerd. Mijn ouders stellen zelf ook geen vragen. Ik denk aan wat mijn moeder laatst zei over de zoon van hun buurvrouw. Ernstig ziek is hij, kan niets meer, geen controle over zijn bewegingen. "Wat heeft hij dan?" vroeg ik. Geen idee hadden mijn ouders. Dat hadden ze niet aan de buurvrouw gevraagd. Zoals ze ook niet weten welke ziekte ik had toen ik als baby wekenlang in het ziekenhuis in quarantaine werd gehouden. Welke diagnose de psychiater stelde toen mijn moeder in het gekkenhuis zat. Waarom haar broer, mijn oom, een zelfmoordpoging deed. Of, meer alledaags, wat K. en ik nou de hele dag uitvoeren op ons werk.

"Hm", zeg ik nog maar een keer.

We gingen trouwens wandelen. Daarna een high tea. Ik kende niemand. Maar leuk was het wel.