Dit is dus echt niet goed: dat ik zo moe ben dat het me verder allemaal worst zal wezen. Terwijl ik me tegelijkertijd ontzettend onzeker voel over alles. Het gevoel heb dat ik de ene na de andere stommiteit bega. Zo moe dat het leek alsof de route naar huis volslagen nieuw voor me was. Wat onmogelijk zo kan zijn, want ik fiets bijna altijd dezelfde route naar huis. Zo moe dat ik het nauwelijks voor elkaar kreeg om een klein rondje met Hond te lopen.
En weet je: ik doe het allemaal zelf, dit. Ik ga maar door en door en door en door. Op werk dan hè. Als een idioot zit ik te bewijzen dat ik echt niet gek ben. Dat ik niet ziek ben. Dat ik heus ontzettend normaal ben. Kijk maar eens hoe hard ik werk. Tja. Nog even en ik ben total loss.
Waarom is het zo godvergeten moeilijk om goed voor mezelf te zorgen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten