“Allemaal angst”, was de geliefde uitspraak van J. Verdriet, depressie, nervositeit, spanning: angst, angst en nog eens angst, meende ze. Ik nam het klakkeloos van haar aan. Want stel dat ik tegen haar in zou gaan – dan zou ik haar wel eens kunnen verliezen. Dacht ik. En dus was ik een grote angsthaas. Duidelijk toch. Al wist ik niet waarvoor ik bang was.
Sinds enkele weken giert de paniek in vlagen door mijn lijf. Nog 5 dagen moet ik ermee zien te dealen: dan heb ik de eerste groepstherapiesessie. Weg uit de veilige beslotenheid van individuele therapie. Weg van de unieke en alleen voor mij bestemde aandacht. Al laat ik bij achtereenvolgens ggz-G. en de Rockchick veel meer zien dan ooit bij J. het geval was – in de groep ga ik pas echt met de billen bloot. Want ik voel me een niemand in een groep, een niets, een nul, een onzichtbaarheid. In het beste geval: een stomme trut, een domkop, een sukkel. En daarom ga ik het doen. Om van dat gevoel af te komen. En daarom ben ik bang.
“Het is allemaal angst”, zei J. voor de zoveelste keer nog maar eens.
“Waarom zeg je dat eigenlijk altijd?” vroeg ik. “Hoe zit dat dan?”
J. haalde haar schouders op. “Dat is er ingeramd tijdens mijn opleiding”, was de volledige uitleg.
Dus.
3 opmerkingen:
ze had wel gelijk. angst wordt erin geramd.
Echt waar een klassieker: 'we zijn geconditioneerd door angsten'. Klinkt bekend...
een groep kan érg goed en steunend zijn.. naast het feit dat het gewoon eng is :-)
mijn th. zei: laat het maar over je heen komen. en dat was een goed advies, dus bij deze..
Een reactie posten