Coffee?

Al weken zit hij daar: voor de sjieke biologische winkel, tegenover het stadhuis, een bushalte en een bakker waar bijna elke ambtenaar tussen de middag zijn broodjes haalt. Gewikkeld in een vieze slaapzak, een hond op schoot. Een zwerver. Een beeld dat ik ken uit allerlei wereldsteden, maar niet uit deze stad. Niet uit Nederland, zelfs. Niet zó. Al weken, al die koude winterweken overwoog ik om hem eens aan te spreken. Hem iets warms te drinken te geven. Een broodje voor hem te halen. Iedere keer loop ik hem verdomme toch weer voorbij. Omdat iedereen dat doet. Iedereen loopt voorbij terwijl ze heimelijk naar hem kijken. Vandaag stap ik vastberaden op de zwerver af. “Do you wanna drink something?” vraag ik hem. Verdwaasd kijkt de man op. Blauwe ogen, doffe blik. “Coffee?” zeg ik en maak met mijn hand een drinkbeweging. Dankbaar aanvaardt de man mijn aanbod. “And something for your dog too?” wil ik weten. “No, no, dog is fine”, antwoordt hij. Wat nauwelijks te geloven is: de hond is zo lusteloos dat hij niet op of om kijkt, niet eens met zijn oren beweegt. Met zijn handen om de koffiebeker geklemd vertelt de man dat hij uit Hongarije komt en sinds vier maanden hier is om werk te zoeken. Tja. Het is hier ook recessie, jongen. Gehurkt zit ik naast hem en zie hoe de één na de ander langs ons loopt zonder ook maar één tel de pas te vertragen.
Het maakt me woedend.

Terug op werk informeer ik bij de sociale dienst: geen recht op uitkering. En ik leg contact met de outreachend medewerker van de daklozenopvang. Ik hoop te horen dat ze mijn Hongaar al kennen. Nee. Ben ik echt de allereerste die zich iets aantrekt van deze man?