Begrip

Over het algemeen snap ik mezelf niet zo heel goed. En soms begrijp ik helemaal niets van mij. Nou is het natuurlijk ook wel weer zo dat het niet heel bevorderlijk is voor het doorgronden van jezelf als je jezelf binnen vijf dagen vier keer in een wachtkamer aantreft. Je kunt in zo'n ruimte verveeld door een Privé van drie maanden geleden bladeren en je afvragen wie toch al die mensen zijn waarover geschreven wordt. Wat eventueel best ondermijnend voor je zelfvertrouwen kan zijn. Als het belangrijk voor je is om de mensen uit de Privé te kennen. En als je enig zelfvertrouwen hebt. Je kunt ook voor je uitstaren en wat nadenken over het hoe en waarom van allerlei zaken. Zoals waartoe ben ik hier nu in deze wachtkamer. Of waartoe ben ik hier op aarde, als je je liever bezighoudt met de grotere levensvragen. Je komt er niet uit. Want juist als je voelt dat de grote doorbraak in het denken eraan komt, komt ook de persoon eraan op wie je wacht. De Rockchick. De groepstherapeutcollega van de Rockchick. De dokter. De dierenarts. En weg zijn alle antwoorden die op het punt stonden door je hoofd te rollen om je voor eens en altijd te verlossen van al die twijfels en onzekerheden en onbegrepen zaken. En dus is het me nog steeds een raadsel waarom ik vanaf het moment dat ik vanochtend opstond tot uren en uren later bleef rondlopen met een jengelende tante Migraine die weigerde mijn hand los te laten. Terwijl genoegzaam bekend is dat er pillen zijn waarmee ik haar heel behoorlijk de mond kan snoeren. Over het algemeen maakt dit me bijzonder kwaad op mezelf. En soms kies ik maar liever voor een mooi muziekje.