Hondenvoer

Soms ben ik echt onmogelijk voor mezelf. Voor die momenten zou ik maar al te graag een handleiding van mezelf hebben. Zonder een moment van twijfel en volledig impulsief kan ik onnodige dingen aanschaffen op internet (de zoveelste tas van Freitag), abonnementen nemen op stapels tijdschriften die ik praktisch ongelezen aan A. doorgeef, lid worden van een clubje zus of zo (en er nooit naar toe gaan), inschrijven voor een cursus voor dit of voor dat (en het niet afmaken – als ik er al aan begin), zomaar ineens laarzen die ik niet eens heel mooi vind kopen (die meer dan € 300 kosten) of besluiten dat we echt hoognodig moeten verhuizen en van geen weg terug meer willen horen (oké, dat heeft ons wel dit heerlijke huis opgeleverd). Maar als ik voor Hond een nieuwe voorraad voer moet kopen – dan hik ik daar zo lang tegen aan dat we de allerlaatste brokjes met oud brood moeten aanvullen om het arme beest geen honger te laten lijden. Goed. Gisteren hakte ik de knoop door: vandaag zou ik ervoor op pad gaan. En dus (dus?) werd ik chagrijnig wakker. Was ik in mijn hoofd zo bezig met het uitvechten van ruzie met mezelf over het op pad gaan dat ik op niets anders kon focussen. Tot ergernis van K. die voortdurend moest herhalen wat ze had gezegd voordat ze contact met me kreeg. Uiteindelijk haalde ik mezelf over door mezelf een wandelingetje met Hond over het strand te beloven. Waar ik bijna weer van afzag toen ik de zak hondenvoer eenmaal in de auto gekwakt had. Wie deze kronkel in mijn hoofd kan rechttrekken is mijn held forever.

De strandwandeling viel tegen. Het duinpad dat ik koos leidde namelijk niet naar een strandovergang. Het pad bleek de plaatselijke strontstrook te zijn; parmantig leverde Hond haar bijdrage. Toen we vastliepen tussen een grote Sint Bernardhond en twee gigantische Deense Doggen, hielden we het voor gezien, Hond en ik. Naast de auto lag een dode vogel.