42

Als kind rekende ik herhaaldelijk uit hoe oud ik zou zijn in het jaar 2000. De uitkomst was onveranderlijk 32. Dat leek me werkelijk ontzettend oud. Ik wist zeker dat ik dan wel een echte mevrouw zou zijn. Groot dus, betekende dat om te beginnen. Dat is niet helemaal van de grond gekomen: ik ben blijven steken op 1,63 m. Ik zou een knotje in mijn haar hebben. Ik vraag me al lang af waarop ik dat baseerde. Mijn grootmoeder had een knot. Net als Mary Poppins, de kinderjuf waarvan ik hoopte dat ze op een goeie dag met paraplu en al mijn meisjeskamer zou binnenvliegen om me op te halen en mee te nemen naar een fijnere familie. Zoëven heb ik het nog geprobeerd, maar nee – in mijn korte coupe kan je echt geen knotje draaien. En ik zou een Schots geruite rok dragen. Wat dat met mevrouw-zijn te maken had is me niet helemaal duidelijk. Vermoedelijk had ik mijn tante J. voor ogen, die altijd een rok droeg draagt, en vaak geruit bovendien. Op het gebied van ruitjes kom ik niet ver: in mijn sokkenlade ligt een paar geruite sokken dat ik eigenlijk beter kan weggooien. Want in beide sokken zit een gat. Maar ja, ze zaten altijd zo lekker. En wat ik zou willen zijn of doen of laten als echte mevrouw - daarvan had ik als kind geen flauw idee.

In 2000 ging ik in therapie.

Bijna ongemerkt werd het 2010. Nog ben ik niet groot. Volgens mijn kindernormen ook geen echte mevrouw. En ik zit nog steeds in therapie.

Is dat erg? Nee. Ik ben dan niet groot, ik ben knotloos en ik heb geen Schots geruite rok in mijn kast. Maar zo langzamerhand weet ik wel wat ik wil.

Vandaag ben ik jarig.
42. Let's celebrate!