Bandje

Ik zou bijna zeggen dat iedereen het boek moet lezen dat ik nu lees - net zoals een eerder boek van dezelfde schrijver. Ware het niet dat ik eens een gesprek met mijn ouders had over wat literatuur eigenlijk is. Ik vind dat je gewoon lekker moet lezen wat je aanspreekt, wat je raakt, wat je boeit en meevoert. Of het nou onder de noemer literatuur valt of niet. Helemaal fout, vonden mijn ouders: behorend tot de intellectuele elite (zeggen zij) ben ik verplicht literatuur te lezen met als doel daarmee het volk te verheffen. Hoe dit zich rijmt met het verbod dat vroeger thuis gold op het spelen met kinderen die "maar op de mavo" zaten, heb ik nog altijd niet uitgedokterd. Want hoe zou ik dan mijn literaire missietaken moeten uitvoeren? Ook het heel aantrekkelijke speelveldje bij de flat was verboden terrein. Want wonen in een flat stond gelijk aan ver beneden onze stand. Behalve dan als een in een flat wonend vriendinnetje een gescheiden, doch knappe moeder had die om het nog boeiender te maken afkomstig was uit Joegoslavië. Dan vond vooral mijn vader dat bepaalde normen ineens niet meer van toepassing waren. Om een lang verhaal kort te maken: zie maar wat je leest. Ondertussen blijf ik me nog afvragen of de licht houterige schrijfstijl van het boek dat ik je wel wil aanraden, maar niet doe, te wijten is aan de vertaling. En dat doet me weer denken aan een ander boek dat ik las. Ook vertaald uit het Engels. Of het een goed boek was of niet, welk boek het überhaupt was: ik weet het niet meer. Ik weet alleen nog dat ik de vertaler kende. Zij was de docent van een cursus die ik bij een vorige werkgever had georganiseerd. "MarsMania, mag ik je wat vragen", vroeg ze op een dag tijdens de pauze van een cursusbijeenkomst. Jahoor, vragen staat vrij. "Wil jij even voelen of het bandje van mijn bh is losgesprongen?" Dat was inderdaad het geval. Ze sjorde haar bloesje omhoog. "Wil jij 'm dan ook even vastmaken?" Tja. Dan leest zo'n boek toch echt heel anders, hoor.