Een bezoek aan de fourniturenzaak is nog een hoogdrempelige kwestie. Tussen alle knopen, band, spelden, ritsen, garens in alle kleuren van de regenboog, lapjes vilt en accessoires waarvan ik geen idee heb waarvoor het is, ben ik als een kind in een speelgoedwinkel. Dat wel. Maar tussen de andere dames in de winkel die schijnbaar doelbewust hun spulletjes uitzoeken, voel ik me een vreemde eend in de bijt. Aan alles wat ik nodig heb zijn ingewikkelde begrippen verbonden. Een rits bijvoorbeeld is nooit zomaar een rits, die kan blind zijn of voor de sier of van metaal of van kunststof. En spelden, wil ik lange of dunne en met kop? Dus ik heb me goed voorbereid en met veel schwung meld ik de verkoopster dat ik vlieseline H180 nodig heb. "En hoeveel heeft u nodig?", vraagt ze. Onmiddellijk sta ik met mijn mond vol tanden. Op deze vraag ben ik niet berekend. Eerder heb ik vlieseline gekocht en kreeg ik gewoon een zakje mee met een lapje erin. Ik dacht dat ik al een hele vooruitgang had geboekt doordat ik nu H180 kon bestellen - wat die code ook betekent. "Euhm", stamel ik. "Doet u maar het grootste wat u heeft." De verkoopster zegt dat ze 90 bij 60 heeft liggen. "En groter dan 90 heeft u niet?" vraag ik, meer om te laten blijken dat ik echt nog wel controle over de situatie heb, dan dat ik het echt wil weten. "90 Is de breedte, mevrouw", en ik hoor het ongeduld in haar stem, "maar boven heb ik het op rol, dus u kan krijgen wat u wil." Met twee meter vlieseline stap ik de winkel uit.
En achteraf weet ik zeker, dat ik vaseline heb gezegd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten