Op mijn werk weet bijna niemand dat ik een ziekte heb. Laat staan dat die ziekte luistert naar de naam borderline persoonlijkheidstoornis. Ik zal wel gek zijn om dat te vertellen. Om over de grens van gewoon naar gek te stappen. Omdat ik bang ben. Bang dat mijn collega's mij voortaan met fluwelen handschoenen aanpakken. Bang dat ze voortaan alles wat ik doe of laat zullen toeschrijven aan mijn ziekte. Of mij zullen mijden, omdat ze het moeilijk en eng vinden om te gaan met iemand als ik.
Psychische beperkingen zitten namelijk nog altijd in de taboesfeer.
De één kan meer hebben dan de ander
Het zou zoveel makkelijker zijn als collega's, leidinggevenden en bedrijfsartsen zouden weten dat je zo gek nog niet bent, ook al heb je een psychische stoornis. Dat ze weten dat je door je ziekte soms minder kunt hebben dan een ander, zonder dat ze al je (eigen)aardigheden aan de stoornis toeschrijven. Zonder dat ze je direct helemaal ontzien. En dat ze je ook gewoon nog blijven vragen hoe het met je gaat.
De normaalste zaak ter wereld
Het zou zoveel makkelijker zijn als psychische beperkingen, die van mij en die van mijn ongetwijfeld tientallen collega's, bespreekbaar zijn. Zoals we het ook de normaalste zaak van de wereld vinden om tussen de bedrijven door nare details over allerlei ziektes, intieme foto's van bevallingen en de poep- en piesgewoontes van kinderen te bespreken.
Wat ik wil
Als ervaringsdeskundige wil ik werkgevers, 'gezonde' werknemers, bedrijfsartsen én hulpverleners vertellen over hoe het is om te leven en te werken met een psychische stoornis. Zodat we er met z'n allen aan kunnen bijdragen dat ook psychische beperkingen op het werk geen taboe meer zijn. En heel veel mensen nog veel beter uit de verf komen.
